De uitbraak van Covid-19 maakt duidelijk wat er jarenlang zat aan te komen: naarmate ons offline leven verder krimpt, wordt onze digitale afhankelijkheid groter dan ooit. We halen de basisinformatie over de crisis van online platforms die hun geld verdienen met het op grote schaal verhandelen van onze persoonsgegevens. We doen ons best om te blijven werken en studeren, maar we gebruiken daarbij tools die data-hongerig zijn en datastromen voor de gebruikers verborgen houden. We zoeken met behulp van algoritmen naar essentiële benodigdheden, we jagen op voedsel via internationale data-imperiums. We communiceren onze intieme hoop en angsten met onze dierbaren via wereldwijde digitale infrastructuren, die daar van alles uit kunnen afleiden en mogelijk tegen ons kunnen gebruiken.
We hebben allemaal gegevensbescherming nodig, maar sommigen meer dan anderen. Onze kinderen moeten in veilige ruimtes kunnen spelen en leren. Nu hun klaslokalen en speeltuinen allemaal digitaal en verbonden zijn, is het onze collectieve verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat wat ze daar maken, in wat voor hen onontkoombare omstandigheden zijn, later niet (ten onrechte) tegen hen wordt gebruikt.
