De aanblik alleen al, doet ons massaal huiveren. Het kan geen toeval zijn, dat niet slechts 2, maar talrijke hoorntjes prijken op zijn wezen. Voor alle zekerheid deinzen we instinctief achteruit als we zijn aanwezigheid vrezen in een ander, zeker als die de grens van anderhalve meter niet ruim aanhoudt.
COVID-19-virion is dobberaar
Hoe het eruit ziet, weten we inmiddels dus allemaal. Maar wat doet zo’n corona-deeltje nou precies? Gaat het als een razende tekeer? Beweegt het? En zo ja, hoe dan? Om te beginnen heeft een virus geen cellen. We spreken dus daarom van een partikel. Of virion, dat mag ook, legt Wim van der Poel uit. Hij is professor Virologie aan de Universiteit van Wageningen en bestudeert virussen al tientallen jaren. “Een virion van het coronavirus bestaat eigenlijk uit een streng RNA, dat is erfelijk materiaal, omringd door een eiwitmantel. Op de eiwitmantel zitten uitsteeksels, de spikes, waarmee het virion zich hecht aan eiwitten van de gastheer en oppervlakken, afhankelijk van de structuur. Dat is dan ook wat het partikel doet: het heeft geen instrumenten om zich voort te bewegen en beweegt eigenlijk gewoon mee met zijn omgeving: slijm, speeksel, uitademingslucht.”
Dat klinkt nogal ontspannen: beetje ronddobberen in ons slijm en hier of daar even blijven plakken. Niet echt wat we meteen in gedachten hebben, als we ons het leven van een moordzuchtig virus proberen voor te stellen. Volgens de Wageningse hoogleraar klinkt de omschrijving dan ook een stuk onschuldiger dan waar het in de praktijk op neer komt. “Een virus doet eigenlijk niets anders dan zichzelf vermeerderen, maar daarbij kan wel celschade ontstaan. En er kunnen celfuncties verstoord worden. Het is dat vermeerderingsproces dat ziek maakt. Virusdeeltjes hechten met hun oppervlakte-eiwitten, spike proteins noemen we die, aan op de receptoren op de cel.”
Lees meer op https://www.scientias.nl/een-typische-dag-uit-het-leven-van-een-covid-19-deeltje/
